Even voorstellen...
Ik ben Dymphy Jongkamp, geboren in 1983 in het Zeeuwse dorpje Yerseke, grotendeels opgegroeid in Krabbendijke, waar ik nu weer mijn plekje heb gevonden samen met mijn vriend en kinderen.

Mijn passie voor fotografie werd al vroeg geboren, als klein meisje was ik vaak bij mijn opa te vinden die professioneel fotograaf was, ook mijn oma zette mij graag op de foto. Opa was hier in de omgeving bekend als 'De trouwfotograaf'.

Vele mensen zeggen dan ook, oh ben jij de kleindochter van Fotograaf Jongkamp, hij heeft vroeger onze trouwreportage gedaan.

Hoe mijn fotografie avontuur begon

Een lang verhaal, maar toch neem ik jullie graag even mee naar hoe het voor mij allemaal begon.
Vroeger als klein meisje zat ik graag bij mijn opa op zolder, waar hij zijn foto's zelf ontwikkelde. "De donkere kamer" werd het genoemd. Opa was professioneel fotograaf. Ik kan mij herinneren dat hij dit met veel passie deed. Ik vond dit erg interessant, grote rollen wit papier werden in een machine gelegd, de deurtjes gingen dicht...het licht ging uit...stil...en dan ratelde de machine...witte glanzende vellen kwamen er weer uit. 1 voor 1 werden ze voorzichtig in verschillende bakjes ondergedompeld, in een goedje waarvan ik mij de geur nog heel goed kan herinneren. Mijn opa hing alle blaadjes aan een lijntje, een klein lichtje ging aan. En dan gebeurde er voor mij als klein kind iets magisch...langzaam verschenen er afbeeldingen op de witte papieren. En daar waren dan ineens vastgelegde plaatjes. Maar geen gewone plaatjes, ik kan mij heel goed herinneren dat ze fascinerend waren, gedetailleerd, scherp, levendig, en krachtig. Prachtige zwart/wit foto's, gemaakt met o.a. een Rolleiflex camera. Wat wegen die toestellen zwaar! Dit toestel van mijn opa heb ik in mijn bezit, een prachtig aandenken.

Toen ik een aantal jaar geleden verhuisde, had ik de tas met camera vast, ik zat op de trap tussen de verhuisdozen waar ik de camera nog eens goed bekeek. Ik ging toen even terug in de tijd waarbij alle herinneringen van "De donkere kamer" te boven kwamen. Het kriebelde weer om zelf aan de slag te gaan om foto's te maken, iets wat ik al jaren in mijn hoofd had. Waarom ik het niet deed, omdat iedereen om mij heen al foto's maakte, en ik de mogelijkheid niet had om die ene camera te kopen die ik voor ogen had. Ik zat nog steeds met die zware camera in mijn handen, en dacht dat moment komt misschien nog wel eens. En dat moment kwam, ik trok mijn stoute schoenen aan, dagen, weken en maanden speurde ik het internet af tot ik een camera vond die helemaal naar mijn zin was. Het moest perfect zijn. Ik koos voor een spiegelreflex camera met een objectief waar ik op dat moment nog alle kanten mee op kon gaan. Van landschappen tot close-ups, portretten, dieren, macro noem het maar op.
In de tussentijd zijn we alweer wat jaartjes verder, heb ik ervaring opgedaan op verschillende vlakken van de fotografie. En om de kneepjes van het vak nog beter te leren, heb ik een aantal opleidingen gevolgd, en ben ik daardoor weer een paar certificaten rijker. Ik hoop in de toekomst net zulke prachtige, krachtige en sterke foto's te kunnen maken als mijn opa. Er is nog heel veel meer te leren op het gebied van fotografie. Mijn passie en creativiteit zal in ieder geval niet ontbreken.